بیماری هاشیموتو شایع ترین نوع تیروئیدیت است که یک اختلال خود ایمنی می باشد. در این بیماری مواد غیر طبیعی به نام آنتی بادی از
سیستم ایمنی بدن به داخل خون ترشح می شود که به غده تیروئید حمله می کند و به آن آسیب می رساند. این آنتی بادی ها اصطلاحا
آنتی بادی ضد آنزیم پراکسید از تیروئید نامیده می شود عمدتا علیه یکی از آنزیم های ضروری در چرخه سنتز هورمون تیروئید که آنزیم تیروئید
پراکسیداز نام دارد وارد عمل می گردد و عملکرد آن را مختل می کند و به تدریج باعث اختلال عمل غده تیروئید و بروز کم کاری آن می شود.
علائم بیماری هاشیموتو
این دسته از بیماران اغلب در ابتدا متوجه علائم بیماری نمی شوند اما امکان دارد متوجه فشار در ناحیه گلو شوند. این بیماری در طول سال
ها به کندی پیشرفت می کند و به تدریج بزرگتر شده و باعث آسیب مزمن تیروئید می شود که منجربه کاهش سطح هورمون تیروئید در خون
می شود . این علائم عبارتند از:
- پوست خشک
- چهره پف کرده و یا رنگ پریده
- خستگی بدون دلیل
- یبوست
- افزایش حساسیت به سرما
- ناخن‌های شکننده
- ریزش مو
- بزرگ‌شدن زبان
- افزایش‌وزن
- درد عضلانی، حساسیت و سفتی
- درد و سفتی مفاصل
- ضعف عضلانی
- خونریزی قاعدگی زیاد یا طولانی‌مدت
- افسردگی
- زوال حافظه
عوامل بروز تیروئید هاشیموتو:
تا به امروز علت واقعی ابتلا به بیماری هاشیموتو پیدا نشده ولی طبق بررسی بعضی از پزشکان و متخصصان عامل آن را نوعی ویروس یا
باکتری اعلام کرده اند اما برخی از عوامل که زمینه را برای ابتلا به این بیماری فراهم می کنند عبارتند از:
ژنتیک:
اغلب افرادی که به این بیماری مبتلا می شوند سابقه خانوادگی بیماری تیروئید یا بیماری خودایمنی در تیروئید را داشته اند به همین دلیل
ژنتیک و وراثت یک عوامل برای بروز این بیماری می باشد.
هورمون ها:
بیماری هاشیموتو در زنان تقریبا ۷ برابر بیشتر از مردان اتفاق می افتد و این مسئله نشان دهنده این است که احتمالا هورمون‌های جنسی
در ایجاد این بیماری نقش دارند، زنان در بعضی موارد بعد از زایمان به این عارضه دچار می‌شوند که اغلب آن ها به صورت موقت است و خود
به خود تا یک سال برطرف می‌شود اما در بیست درصد از موارد پایدار می‌ماند که نیاز به درمان دارد. عواملی که ممکن است در تیروئید
هاشیموتو دخیل باشند.
قرار گرفتن در معرض تشعشعات:
حتی قرار گرفتن در معرض اشعه‌های درمانی احتمال ابتلا به کم‌کاری تیروئید و هاشیموتو را افزایش می‌دهد. بررسی بیمارانی که برای
سرطان خون با اشعه تحت درمان قرار گرفته‌اند، نشان می‌دهد که بسیاری از آن ها به اختلالات این غده دچار شده‌اند.
عوارض خطرناک در بیماری هاشیموتو
هاشیموتو یک بیماری خودایمنی است، ابتلا به تیروئید هاشیموتو می تواند شانس ابتلا به بیماری های خودایمنی دیگر را افزایش دهد،
در این افراد شانس ابتلا به این بیماری ها افزایش می یابد:
بیماری آدیسون: نوعی بیماری در غدد فوق کلیه که با علائمی مانند دل درد، تهوع، اسهال، لاغری، سردرد، تعریق، سردی بدن، مشکلات
رفتاری مانند افسردگی و تحریک پذیری عصبی شامل پرخاشگری، از حال رفتگی در اثر کاهش شدید فشار خون، لک های پوستی، ریزش مو
و تیرگی رنگ پوست ظاهر می شود.
نارسایی زودرس تخمدان که یک اختلال در عملکرد تخمدان است و می تواند باعث ناباروری شود، در بین زنانی با نارسایی زودرس تخمدان
احتمال ابتلا به پوکی استخوان، بیماری‌های قلبی و کمبود استروژن افزایش می یابد.
لوپوس اریتماتوز که یک بیماری مزمن خودایمنی است و ارگان های مختلف بدن از پوست، مفاصل، خون، کلیه ها و استخوان ها را درگیر
می‌کند.
کم خونی خطرناک شرایطی که بدن به دلیل نبودن ویتامین B12 قادر به تولید کافی گلبول قرمز نیست.
ترومبوسیتوپنی پورپورا :بیماری کمیاب با اختلال در انعقاد خون و وجود لخته های بسیار ریز در رگ های کوچک در تمام بدن
ویتیلیگو اختلالی که در آن رنگدانه های پوست از بین رفته و به رنگ سفید ظاهر می شوند، مایکل جکسون خواننده معروف از این بیماری
رنج می برد.
رماتیسم مفصلی یا آرتریت روماتوئید یک بیماری خودایمنی است. در بیماری‌های خودایمنی، سیستم ایمنی به بافت‌های خود حمله می‌کند.
بیماری روماتیسم مفصلی موجب التهاب، درد و تورم مفاصل بدن می‌شود. التهاب باعث می‌شود که مفاصل دردناک، داغ و متورم شوند و حرکت
آن محدود شود.
بیماری گریوز یکی از اختلالات خودایمنی است. در این بیماری سیستم ایمنی بدن به غده تیروئید حمله کرده و باعث افزایش ترشح هورمون
های تیروئید می‌شود. یکی از دلایل اصلی ابتلا به پرکاری تیروئید بیماری گریوز است. این بیماری می‌تواند باعث اضطراب و تحریک‌پذیری، کاهش
وزن، ضربان قلب سریع، اختلالات خواب و خستگی می شود.
دیابت نوع ۱ نوعی اختلال خودایمنی است که در آن بدن نمی‌تواند انسولین تولید کند. این بیماری فعلا درمان قطعی ندارد اما با تزریق انسولین،
پیوند پانکراس، رعایت رژیم غذایی و ورزش می‌توان آن را کنترل کرد. دیابت نوع یک بیشتر کودکان و نوجوانان را درگیر می‌کند، اما می‌تواند در
بزرگسالان هم ایجاد شود.